Του Βασίλη Πατρώνη
Δημοσιεύτηκε
στην εφημερίδα «Το Γεγονός» 6-4-2012
Το 2007, πριν
ακόμη ξεσπάσει η κρίση, μια έκθεση του ΟΟΣΑ κατέτασσε την Ελλάδα στην 26η
θέση παγκοσμίως σε ότι αφορά το βιοτικό επίπεδο και το κατά κεφαλήν εισόδημα. Αυτό
το υψηλό βιοτικό επίπεδο όμως, δυστυχώς δεν ανταποκρινόταν ούτε στις παραγωγικές ικανότητες της
οικονομίας ούτε στην ποιότητα των θεσμών του κράτους ούτε καν στις κυρίαρχες
αξίες της κοινωνίας μας.
Αυτό το βιοτικό επίπεδο ήταν επίπλαστο, άρα και μη διατηρήσιμο. Στηρίχτηκε στην προσοδοθηρία, στον παρασιτισμό, στην «ανάπτυξη» με δανεικά, ενώ ο μέσος όρος έκρυβε τεράστιες ανισότητες στο εσωτερικό της χώρας. Όταν ήρθε η διεθνής οικονομική κρίση και οι δανειστές μας "επαναστάτησαν" για να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους, τότε αποκαλύφθηκε η γύμνια της δικής μας ευημερίας. Το πρόβλημα βεβαίως δεν ήταν μόνον οικονομικό. Χρεοκόπησε με την κρίση ένα ολόκληρο σύστημα διακυβέρνησης, που βασίστηκε στις πελατειακές σχέσεις, στη διαφθορά και στην ιδιοποίηση δημόσιου πλούτου.
Αυτό το βιοτικό επίπεδο ήταν επίπλαστο, άρα και μη διατηρήσιμο. Στηρίχτηκε στην προσοδοθηρία, στον παρασιτισμό, στην «ανάπτυξη» με δανεικά, ενώ ο μέσος όρος έκρυβε τεράστιες ανισότητες στο εσωτερικό της χώρας. Όταν ήρθε η διεθνής οικονομική κρίση και οι δανειστές μας "επαναστάτησαν" για να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους, τότε αποκαλύφθηκε η γύμνια της δικής μας ευημερίας. Το πρόβλημα βεβαίως δεν ήταν μόνον οικονομικό. Χρεοκόπησε με την κρίση ένα ολόκληρο σύστημα διακυβέρνησης, που βασίστηκε στις πελατειακές σχέσεις, στη διαφθορά και στην ιδιοποίηση δημόσιου πλούτου.
Η κρίση
δημιουργεί σήμερα ένα μεγάλο πολιτικό κενό. Αν δεν το καλύψουν όσοι θέλουν
πραγματικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα, όσοι θέλουν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Ελλάδα,
με αξιοκρατία και κοινωνική αλληλεγγύη, με υγιή ανταγωνισμό αλλά και δίχτυ
προστασίας για τους αδύναμους, θα το
καλύψουν οι άλλοι. Και αυτοί οι άλλοι περιλαμβάνουν λαϊκιστές και ανεύθυνους συνοδοιπόρους
από όλο το πολιτικό φάσμα, καθώς και εκείνους που ονειρεύονται κοινωνικές
ανατροπές αλλά με συνθήματα και προτάσεις που έρχονται συνήθως από το χρονοντούλαπο
της ιστορίας. Άλλωστε, αυτοί είναι σήμερα που δίνουν τον τόνο, ίσως γιατί
κάνουν την παρουσία τους περισσότερο αισθητή με φωνές, με απειλές ή ακόμη και
με την άσκηση βίας.
Οι νεότερες
γενιές, των οποίων το μέλλον υποθηκεύσαμε με περισσή ανευθυνότητα, αγωνιούν. Οι
πιο πολλοί δεν θέλουν το μπάχαλο. Είναι όμως – και δικαιολογημένα –
αγανακτισμένοι. Θέλουν να τιμωρήσουν τα κόμματα του δικομματισμού που έφτασαν
τη χώρα στο γκρεμό. Διεκδικούν την ευκαιρία να δημιουργήσουν κάτι καλύτερο σε
αυτήν τη χώρα, όχι να αναγκαστούν να φύγουν μετανάστες στο εξωτερικό. Τους
οφείλουμε αυτήν την ευκαιρία.
Θα τα καταφέρουμε; Είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα; Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας δεν είναι απεριόριστος…
Θα τα καταφέρουμε; Είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα; Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας δεν είναι απεριόριστος…
